پسر ۱۹ سالهای که صفوف طالبان را ترک کرده، با یادآوری یک حمله به پوسته بازرسی در شمال افغانستان که در ماه آگست رخ داد، عذاب می کشد. او به یاد می آورد که گروه ۲۰ نفره طالبان حملهاش را در حدود ساعت ۱۰ شب آغاز کرد و هنگام طلوع خورشید، همه ۱۲ پولیس افغان در آن پوسته جان باخته بودند. او و همقطارانش در زمین خون آلود اجساد را برای پیدا کردن سلاح و تجهیزات نظامی تفتیش کردند. در آن لحظات، این ملیشه جوان با رویداد وحشتناکی مواجه شد/ یکی از اجساد پولیس های کشته شده، برادر بزرگترش بود.
دو ماه بعد و به دنبال یک حمله هوایی که مرگ چند تن از همراهان این عضو جوان طالبان را به دنبال داشت، این جوان از صفوف این گروه فرار کرد. او که از اقدامات تلافی جویانه طالبان هراس دارد، حالا در یک ولسوالی کندز پنهان شده است. این پسر ۱۹ ساله و پدرش به شرط ناشناس ماندن، قصه دلخراش زندگی شان را به خبرگزاری رویترز بازگو کردند.
این پسر جوان در حالی که در موتر نشسته و ترس از چهرهاش مشهود بود، به رویترز گفت: «دیدن جسد پر از خون و خاکآلود برادرم، تاریک ترین لحظه زندگیام بود. .... برای یک لحظه، روشنی روز به تاریکی شب مبدل شد. گویا کسی کلاه سیاهی بر روی سرم کشیده باشد.»
پدر این دو برادر گفت، پس از این که گروه طالبان فهمید که پسر بزرگترش عضو نیرو های پولیس است، او مجبور شد پسر کوچکترش را به نزد طالبان بفرستد. حکومت طالبان را متهم می کند که برای ارعاب خانواده ها از این تاکتیک کار می گیرد.
صدیق صدیقی، سخنگوی حکومت افغانستان گفت: «طالبان مردم بی گناه را شکنجه می کنند و می کشند، تا آن ها وادار به پیوستن کنند. این کار اغلب در مناطق دوردست روستایی رخ می دهد، جایی که مردم گزینه دیگری ندارند.» گروه ملیشهای طالبان این را کتمان می کنند، اما می گویند که بر خانواده ها فشار وارد می کنند تا به نیرو های امنیتی حکومت ملحق نشوند. گروه طالبان حکومت افغانستان را غیرمشروع و «دست نشانده» غرب می داند.
حفظ توازن
خانواده این دو برادر، مانند بسیاری دیگر در ولایت شمالی کندز با کشت گندم، برنج و ماش امرار معیشت می کنند. پدر آن ها می گوید که برادر بزرگتر در سال ۲۰۰۶ برای کمک در امرار معاش خانواده به نیرو های پولیس پیوست. او به یاد می آورد که چند ماه بعد، نمایندگان طالبان به خانهاش آمدند تا به گرفتن یک تصمیم شوم او را متقاعد کنند. آن ها از او خواستند، یا کاری کند که پسر بزرگترش پولیس را ترک کند یا این که یکی از هفت پسر دیگرش را به نزد طالبان بفرستد. پدر این خانواده گفت: «این برای تمام خانواده تصمیم دشواری بود، اما ما راه دیگری نداشتیم، طالبان بر ما فشار می آوردند... آن ها مسیر آب را به روی محصولات زراعتی ما بستند.» او میدانست که تصمیم او چه عواقبی می تواند داشته باشد و گفت: «فرستادن یک پسر به نزد پولیس و دادن یک پسر دیگر به طالبان مثل این است که به پسرانم بگویم، همدیگر را بکشند.»
از زمان براندازی حکومت طالبان در سال ۲۰۰۱، آن ها هیچگاه این قدر قوی نبوده اند. آگاهان می گویند، با پیشروی ها و موفقیت های طالبان، تشنجات با شهروندان افغان نیز افزایش می یابد. چرا که آن ها مجبور به زندگی در مناطقی هستند که به تصرف ملیشه ها در می آید.
عتیق الله امرخیل، جنرال سابق که بین سال های ۱۹۶۰ و ۲۰۰۹ در اردوی افغانستان خدمت کرده، می گوید: «طالبان آدم های فضایی نیستند، آن ها بخش انکارناپذیری از جامعه افغانستان هستند.» او گفت: «بسیاری از خانواده های نیروهای امنیتی افغانستان در مناطق روستایی زندگی می کنند و بسیاری از این مناطق یا به طور کاملا تحت کنترول طالبان است و یا این که طالبان به شدت آن جا نفوذ دارند.»
قصه های مشابهی در دیگر مناطق افغانستان هم شنیده می شود. حکمت الله که در ولایت ننگرهار در اردوی افغانستان خدمت می کند، گفت که طالبان پس از این که فهمیدند او به نیروهای امنیتی پیوسته است، یکی از برادران جوانترش را زندانی کردند. آن ها در نهایت او را آزاد کردند. اما این پسر جوان پس از مشاوره با پدرش به گروه طالبان پیوست.
حکمت الله که نخواست نام خانوادگیاش فاش شود، گفت: «او این تصمیم را از سر ناچاری گرفت. چون ما به شدت تحت فشار قرار داشتیم.» او گفت: «هر زمانی که با طالبان درگیر میشوم، احساس میکنم که برادرم در مقابلم ایستاده و من به او شلیک میکنم.»
ذبیح الله مجاهد، سخنگوی طالبان گزارشات در مورد مجبور کردن مردم به پیوستن به این گروه را رد کرد. سخنگوی طالبان گفت: «ما برخی اوقات خانواده ها را مجبور می کنیم که به پولیس یا اردوی افغانستان ملحق نشوند. زیرا ما نمی خواهیم که آن ها زندگی ارزشمند شان را از دست بدهند. پیوستن به ما گزینه شخصی آن ها است.»
پسر جوان و جنگجوی پیشین طالبان در کندز به شدت از مرگ برادرش که طی هجوم به پسته پولیس کشته شد، متاثر شد. او در ماه اکتوبر، پس از این که پنج تن از همقطارانش در حمله هوایی کشته شدند، فرار کرد. حالا او با پدر و خانواده برادرش در فاصله دوری از محل زندگی خانوادهاش زندگی می کند. این ملیشه سابق طالبان گفت: «هر باری که به سه طفل برادر از دست رفتهام نگاه می کنم، احساس گناه می کنم. گویا من او را کشته باشم.» او ادامه داد: «من خودم را نمی بخشم.»