بخش عمده نیروهای طالبان هم چنان تحت تاثیر تبلیغات جهادی قرار دارند.
در حالی که تشنج نظامی میان هند و پاکستان بار دیگر افزایش یافته است، ارتش پاکستان می کوشد، افغانستان را درگیر این منازعه کند. از سویی، روابط پاکستان و طالبان این نگرانی را تقویت می کند که با تشدید درگیری میان دو قدرت هسته‌ای منطقه افغانستان به میدان جنگ نیابتی بدل شود. روز شنبه ۲۰ ثور (۱۰ می)، احمد شریف چودری، سخنگوی ارتش پاکستان مدعی شد که هند سه پایگاه هوایی در خاک پاکستان را هدف حمله قرار داده است. او هم چنین مدعی شد که هند به خاک افغانستان نیز حمله کرده و منطقه را وارد وضعیت جنگی ساخته است. چودری با لحنی تهدیدآمیز هشدار داد که پاسخ متقابل پاکستان در راه است و سیستم های دفاع هوایی این کشور موفق شده‌اند راکت های هند را راهش بند و ساقط کنند.
اما این ادعا ها، بلافاصله با عکس العمل مقام های هندی مواجه شد. ویکرام مصری، معاون وزارت خارجه هند، اظهارات سخنگوی ارتش پاکستان را بی اساس دانست. او در نشستی خبری تاکید کرد: «هند هیچ راکتی را به خاک افغانستان شلیک نکرده است.» او افزود: «ادعای مسخره مطرح شده مبنی بر اینکه راکت های هندی به افغانستان اصابت کرده‌اند کاملا بی اساس است.»
معاون وزارت خارجه هند، با لحنی کنایه آمیز خطاب به پاکستان گفت که مردم افغانستان نیازی ندارند کسی به آن ها یادآوری کند که کدام کشور طی یک سال و نیم گذشته بار ها غیرنظامیان و زیرساخت های غیرنظامی افغانستان را هدف حمله قرار داده است. اشاره او به حملات مکرر هوایی و توپخانه‌ای پاکستان به خاک افغانستان در دوران حاکمیت طالبان است، حملاتی که بار ها به نقض تمامیت ارضی افغانستان از سوی پاکستان منجر شد.
هم زمان با این بحران، تلاش های آشکار دیپلماتیک میان طالبان و هند نیز افزایش یافته است. در ۲۷ اپریل آنند پرکاش، معاون وزیرخارجه هند در امور افغانستان، پاکستان و ایران در بحبوحه بحران کشمیر و کشته شدن ۲۶ سیاح هندی، وارد کابل شد و با امیرخان متقی، وزیرخارجه طالبان دیدار کرد. براساس اطلاعیه وزارت خارجه طالبان، در این دیدار درباره روابط دوجانبه، تجارت، ترانزیت و تحولات اخیر گفتگو شده است. امیرخان متقی بر اهمیت گسترش مناسبات اقتصادی و سیاسی با هند تاکید کرد.
این سفر در ادامه دیدار قبلی مقام های هندی با طالبان در عقرب ۱۴۰۳ بود که جی پی سینگ، نماینده خاص هند، در کابل با ملا یعقوب، وزیردفاع طالبان و فرزند بنیانگذار طالبان دیدار کرده بود. مجموعه این تعاملات، نشان دهنده تمایل طالبان برای گسترش روابط با هند، رقیب استراتژیک پاکستان است، امری که می تواند بخشی از انگیزه های پاکستان برای درگیر ساختن طالبان در جنگ با هند را توضیح دهد.
در همین حال، وزارت خارجه طالبان هفته گذشته ضمن ابراز نگرانی از افزایش تشنج میان اسلام آباد و دهلی نو هشدار داد که تشدید درگیری ها به سود منطقه نیست و از دو کشور خواست اختلافات شان را از طریق گفتگو و دیپلماسی حل و فصل کنند. این موضع رسمی در تضاد با پروژه‌ای است که به نظر می رسد پاکستان در حال پیگیری آن است: تحریک و زمینه سازی برای کشاندن افغانستان به صف جنگ علیه هند.
واقعیت آن است که سابقه روابط پاکستان و طالبان بستر چنین سناریویی را مهیا کرده است. پاکستان پس از ۱۱ سپتامبر، میزبان رهبران طالبان بود و این گروه از خاک پاکستان، جنگ علیه دولت جمهوری افغانستان و نیرو های بین‌المللی را هدایت می کرد. اما اینک که طالبان به دنبال تعامل با هند است پاکستان نگران از دست دادن نفوذش در کابل است. سناریوی جنگ برای اسلام‌آباد می تواند به مثابه ابزار فشار موثری برای بازگرداندن طالبان به مدار منافع خود باشد.
علاوه بر این، ساختار ایدئولوژیک طالبان نیز برای کشاندن این گروه به جنگ توان بالقوه بسیاری دارد. اسلام آباد پیشینه‌ای طولانی در استفاده از گروه های نیابتی دارد. در واقع، طی چهاردهه گذشته، پاکستان پیوسته از گروه های مخالف حکومت های حاکم در افغانستان هم چون ابزار فشار بهره برده است. پاکستان با پشتیبانی کشور های غربی، مخصوصآ ایالات متحده امریکا، از نیرو های مجاهدین علیه دولت دموکراتیک خلق افغانستان و ارتش سرخ شوروی حمایت مالی، تسلیحاتی و آموزشی می کرد. پاکستان با راه اندازی مدارس دینی و ترویج مفاهیم جهاد در اسلام، زمینه جذب نیرو برای جنگ با شوروی در خاک افغانستان را فراهم ساخت.
تاریخ نشان داده است که پاکستان در جذب شهروندان افغانستان برای جنگ با حکومت پیشین و متحدان غربی آن، از جمله ایالات متحده، موفق عمل کرده است. اینک نیز برخی ناظران بر این باورند که پاکستان با تکیه بر نفوذ خود در میان شماری از مقام های ارشد طالبان، مدارس دینی و ظرفیت های تبلیغاتی قادر است برای جنگ احتمالی علیه هند نیرو هایی را از افغانستان و از درون طالبان جذب کند، آن هم با شعار «جهاد علیه کفار و بت پرستان.»
بسیاری از نیرو های طالبان فاقد مهارت های حرفه‌ای غیرنظامی‌اند و تنها تجربه آن ها به میدان نبرد محدود می شود. برخی از آن ها حتی منتظر فرصت‌اند تا در «جهاد» کشته شوند. در روز سقوط ولایت هرات به دست طالبان در آگست ۲۰۲۱، چند تن از نیروهای این گروه در مسجد پارک ترقی می گفتند که از زنده ماندن در جریان نبرد ناراحت‌اند و امیدوارند که در جنگی دیگر کشته شده و «شهید» شوند تا به بهشت بروند.
بخش عمده نیرو های طالبان هم چنان تحت تاثیر تبلیغات جهادی قرار دارند. این واقعیت تهدیدی بالقوه به شمار می رود که ممکن است در درگیری های منطقه‌ای از آن ها استفاده شود. چنین روش در میان بخشی از طالبان، این نگرانی را جدی تر می سازد که پاکستان بتواند با تکیه بر نفوذ تاریخی، ابزار های مذهبی و منافع استراتژیک اش، افغانستان را به خط مقدم جنگی نیابتی علیه هند بدل کند، جنگی که این بار نه فقط میان دو کشور هسته‌ای، که ممکن است به دلیل دخالت نیرو های افراطی منطقه را وارد بحرانی بی سابقه کند.