مادر افغان
دانی چـــه بود نامـــــم، این است قبــــای من:
چادر بـه سرم ســـه گز، شش متره به پای من
پیــراهـــن ســــرخ من، رنگ دل و گُـل دارد
آشفتــه کنـد حـالــم، فــــرسـوده کـــلاهی مــن
در گوشۀ این جــــــامه صد پـــاره جگر دارم
در نیمـــۀ راه خــــــود بشکسته کـمـــر دارم
در ظـاهـــــــــر آرامــم قـلـبــم چـــو گل آتـش
خـــاکـسـتــر خـــامـوشــــم بـنـهفته شــرر دارم
یک تـــوتۀ دلـبـنـدم در خــاک ســــیه خوابیـد
و آن پارۀ دیگـــر هـم، در ملک عجـــــم پائیــد
تــــا همـرۀ بیبـاکم جـــــانش بـوطـــن بسپـــرد
یک عاجــزه ام دل را در سنگ زمــان سائیـــد
جـانــا چــو مــرا بینی، فکــری بــه ســرت آید:
کین پیره زن نــــــــادان، بیچـــــاره چـه میداند
او را نه سـخن بر لب، نـــی کفش بـه پای وی
این بی ســــرو سامـــان را، دوستی نمی شـاید
یارا! سخـــنـی دارم، کــو قــــدرت گـفـتــاری؟
از شـوره چمن خواهم، کو فرصت یک کاری؟
لفظم به تو معنی نیست، دردم تو چـه میدانی؟
کان توتـــه زمین داند، چون است به او ناری!
عیش تو و عجز من، «مرهون» شهیدان است
مـــارا مبر از یادت، گـــرچه که نه آسان است
در جـــوی وطن جـاری، خــــون دل و دلــبندم
بـنـشـسـتــه به این ماتم، هـر مــادر افغان است.
پایان