م. نسیم اسیر
ملک الشعرای افغانها در هجرت
با حرمت و احترام به مقام والا و مقدس مجاهد، خاصه مجاهد پاک، بی آلایش، صادق به وطن که جان های عزیز خود را صادقانه و عاشقانه در راه حفظ آزادی، نوامیس ملی و افتخار وطن قربان و در گمنامی به حق پیوستند و امروز کسی از ایشان یاد نمی کند، می خواهم سروده ای را که در گرما گرم یخن دریدن های تنظیمی سروده شده است به یاد آن روز های تاریک به دست نشر بسپارم.
در جایی نوشته بودم که من و دوستانی به سن و سال من، تأریخ زندۀ هفتاد سال اخیر هستیم که با شکفتن هر گل در وطن می شکفتیم و با ریختن هر برگ از درخت، سراپا می لرزیدیم و امروز هم با وجود دوری از وطن، با حوادث آن پیوند نا گسستنی داریم. متأسفانه قسمی که انتخابات و تعیین رئیس جمهور، طولانی و پر جنجال بود، اینک کابینه زیر نام وحدت ملی هم، جنجال برانگیز تر شده است، بخصوص که فیل امیر صاحب اسمعیل خان کنجاره خواب دیده یاد هندستان می کند.
با روی کار آمدن دولت تنظیمی «من با خود داری از اهانت به مقام والای مجاهد، اصلاً دولت مجاهدین نمی گویم» که هر عضو آن به فرمان برداری از کسی و دستگاهی، بیرون از سرحد وابستگی داشت، به فرمان روایی گماشته شده بود.
در دوران فرمان روایی تنظیمی، این فاجعه به سطح ملی و بین المللی از دیده ها دور نماند که سرمایه های مادی و معنوی مردم از بنیاد ویران شد و خائنانه ترین اعمال چون دزدی، قتل، غارت، تجاوز بر نوامیس مردم، غصب دارائی های ملی، ویرانی آثار تأریخی، میخ کوبیدن در سرها، رقص مرده و. و. و. هزاران بدعت غیر انسانی و اسلامی در برابر مردم صورت گرفت و اینک امیر صاحب که به یقین غم خود و گماشتگان خود را می خورد، با ادعای کاذب بی نظمی و قیام های دو ماه بعد راهم پیش بینی می کند. این ها از جمله امیر صاحب ادعا دارند که به مجاهدین راه حق «منظور همان آدم کشان تنظیمی است»، چرا در دولت راه و جاه داده نمی شود. به عقیدۀ من بهتر است این آقا را چند گاهی خانه نشین و تحت نظارت بگیرند تا ازین بلند پروازی ها، باز مصیبت بیست و سه سال پیش را بار نیاورد و شهر ها را بخون نکشد. اینک شعری که بی کفایتی های عام و تام تنظیم داران بی نظم را نشان می دهد به حضور شما خوانندگان و هموطنان نجیبم تقدیم می کنم تا از طرف من جوابی باشد به امیر صاحب محمد اسمعیل خان و پیروانش:
فرمان برداری تا فرمان روایی!!
مـرد میـدان دیگـر و طفـل دبستان دیگـر است
برق سوزان دیگر و شمع شبستان دیگـر است
ای بـه جنگ و دشمنی برخـاسته، هشیار باش
چـارۀ غـم هـای این قـــوم پریشان دیگـر است
شـاخ آفـت دیــدۀ ایـن بـاغ، ویـــران گـشــته را
صرصر بــاد صبا تـا خشم طوفان دیگـر است
در هـوای صلـح، راه جنگ پیمــودن خـطاست
حافـظ جان دیگر و بگذشتن از جان دیگراست
نـظــم و نســق جامـعـه در حلـقـه تنظیم نیست
راه فـرمانبـر دگـر، تطبیق فـرمـان دیگـر است
خامــه بر کف داشتن، یا تـیـغ در صف داشتن
نـزد ارباب خرد ، این دیگراست آن دیگراست
ای طـبـیـب حـاذق آخــر چـشـم بگـشا و بـبـیـن
درد مردم دیگر است و شکل درمان دیگراست
مـا بـه زیــر سـایـــۀ اسلام بـدعــت مـی کـنـیـم
کـفـر می خیـزد اگر گویـم، مسلمان دیگر است
آیــــۀ «لاتـفـرقــوا» خـوانـیـم و با هـم دشمنیم
کـردۀ مـا دیگـر و ارشـــــاد قــرآن دیگـر است
جـان و دل می سـوزد از بـی اتفاقی ها (اسیر)
بسکه می گویند هـر قومی ز افغان دیگر است