مصاحبۀ انتباهی در قالب طنز
دوستان نهایت گرامی سلام!
من چایدار باشی هستم و امروز خدمت شما مصاحبۀ طنز گونۀ را پیشکش میکنم که اسمش را میتوان ظنز انتباهی گذاشت: گفته اند هر چیز مورد استفاده مرجع و منبعی دارد. که ازین مرجع و منبع گرفته شده با ابزار کاری و وسایل ملزوم در عمل از آن استفاده به عمل می آید. مثلاً برای درست کردن چای به تخمۀ چای، زمین، آبیاری و دهقانی، برگ چای،چایجوش، آتش و یک گیلاس ضرورت است و بالخره انسانی که آنرا بنوشد.
درین جا درد دل چایجوشی را که در قالب مصاحبۀ درآمده میخوانیم. توجه شما عزیزان را به آن جلب می دارم.
خوب چایجوش عزیز سلام!
چایدار باشی: طفاً خود تان را مختصراً معرفی نمایید.
چایجوش: اسم من جایجوش است. کسانی به نام چایبر نیز یاد می کنند.
چایدار باشی: وظیفۀ شما چه است؟
چایجوش: همین بالای آتش و یا گاز نشستن و آب جوش پخته و تصفیه شده را پیشکش شما نمودن.
چایدار باشی: چگونه این وظیفه را انجام می دهید؟
چایجوش: با منتهای صداقت، تعهد، تخصص و ایثار انجامش میدهم.
چایدارباشی: چایجوش گرامی ! صداقت، تعهد، تخصص و ایثاردر وظیفۀ شما و از نظر شما چه معنی را ارئه میکند؟
چایجوش:
صداقت: هیچگاه با تغییر دادن ذایقه و رنگ آب به آب خیانت نمی کنم. آبی که در داخل من به امانت گذاشته می شود با دوست و اقاربم تقسیم نمی کنم، چون امانت را نباید خیانت کرد.
تعهد: هیچگاه احساس خستگی نمی کنم، با آنکه روز چندین بار مکرراً بالای آتش می نشینم.
تخصص: یعنی مواد مضرۀ آب را به شکل منگ در خود جذب کرده و تصفیه می کنم تا خطر بر صحت شما را جلو گیری کرده باشم.
ایثار: یعنی که من راحت خودم را به خاطر راحتی و لذت شما انسان ها فدا ساخته، حرارت آتش سوزان را متحمل می شوم
چایدار باشی: خوب چایجوش عزیز! شما از چه بیشتر لذت می برید؟
چایجوش: وقتی که مردم چای شان را زود تر بنوشند وعقب کار خود بروند بیشتر لذت میبرم. مردم پاکستان در 5 دقیقه چای شان را صرف می کنند. مردم ایران هم وقت کمی را برای صرف چای اختصاص میدهند.
ولی افغانهاچای خوردن را به یک فرهنگ تبدیل نموده اند. ساعت ها خواهی نخواهی وقت شانرا صرف چای نوشیدن مینمایند.که بعضاً به 2 الی 3 ساعت طول میکشد و باعث ضیاع وقت گرانبهایشان میگردد. خلاصه اینکه زمانیکه مردم افغانستان در چای نوشی مصروف هستند در کشور های همسایۀ شان در فابریکه ها و شرکت ها، هزاران قلم جنس تولید میشود، ادارات و سازمان ها هزاران مکاتیب مهم را صادر می کنند و صد ها تصامیم در سطح خورد و بزرگ سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی گرفته می شود..
چایدار باشی : خوب چایجوش عزیز از چه زیاد رنج می برید؟
چایجوش: زینکه منگ بگیریم اما پاکاری نشوم.
وقتی منگ می گیرم، مردم دیر ترمرا روی آتش می گذارند چون وقت
بیشتر برای جوش آوردن کار دارم در عین زمان نوله ام هم بندش پیدا میکند که یکتعداد مردم مرا سرچپه می سازند تا آب را از دهنم خارج سازند بدون اینکه به خود زحمت داده منگم را پاک کنند و نوله ام را صاف نمایند. من بسیار به تکلیف می شوم. گاهی اوقات از اثر منگ زیاد انفجار می کنم
چایجوش درعین حالی که از درد خودش قصه میکرد قهقه خندید و گفت:
از منگ های چایچوش می پرسی اما از منگ های انسانی نمی پرسی؟
گفتم منگ های انسانی یعنی چه؟
چایجوش در جواب گفت!
منگ های شما انسان ها به مراتب خطرناک تر از منگ های منست است که اگر پاک کاری نشوند باعث تخریب یک جامعه میگردد. واین منگ ها متأسفانه درجاییکه باید محبت و صمیت باشد یعنی درقلب ها، و درجاییکه باید دانش و علم باشد یعنی در حافظه ها و اذهان، جای گرفته است.
همچنان خود ستایی، بی مسئولیتی، خود نمایی، غصب حقوق دیگران، کینه، حسادت، بُخُل، عنعنات خرافاتی، اسراف و رقابت در محافل و مجالس خوشی و غم. گاهی هم بنام ختم، خیرات، فاتحه و امثال آن با دیگران سیالی کردن، جنبه های منفی فرهنگ و کلتور دیگران را مانند مقناطیس جذب کردن و غیره و غیره.
بخاطر اینکه آب است که چای را بوجود میآورد وآب وسیلۀ لازم دارد تا آنرا بجوشاند و حسب معمول آن وسیله یک چایجوش است. حال اگر چایجوش پاک و بدون منگ باشد چایش صاف ، خوش ذایقه و خوشرنگ میباشد. همین سان در مورد انسانها هم، اگر دل و دماغ هر انسان عاری از هر گونه انحرافات لفظی و عملی باشد یک شخص سچه و بی آلایش خواهد بود و به یقین گفته میتوانیم که حضورش در جامعه مورد پذیرش و ضرورت قرار خواهد گرفت.
پایان