سوخت
ذوق گلـــم ز عــالم دیــــدار یــــار ســوخت
شد دل اسیـر نغمــۀ غم در حصــار سـوخت
حـرف سیـــاه در ورق بخت من نــوشــــت
ارباب دل کـه تُــربتـم انـــدر مــزار سوخت
رفت و دلــم نشست بـه خـون در قفـــائی او
وز آتــش شــکیـب، ره انتظـــــار ســـوخت
تا جلـوه ای ز عارضش از خاطرم گــذشت
سر تا بــه پای این تنـم آئینـــه وار ســوخت
شـــوق تبســـم لبـش از ســــــر نمــــی رود
از شــعلـــۀ نـگــــاه دل بیقــــرار ســــوخت
مـــا را کجــاست جـــرأت پی هم زدن نفس
آئینــه دار هستـی من در غبــــار ســــوخت
آیم چســان بـــرون ز هجـــوم مــــلال درد
کز آتشـــم کشیده بــــه سوز کنـــار سـوخت
گر لشکر غمش نـــه گـــذشته ست از دلـــم
دست دعای کیست که این پرده دار سوخت
«واهِب» ز گریـــۀ تــو دل انجمن گــداخت
لیکن نــه قلب سنگ نمــای نــگار ســوخت
10-05-2009