الشعرای افغان ها در هجرت
با تجاوز قشون سرخ شوروی به افغانستان
کودتای منحوس ثور و وابستگی برده وار حلقه به گوشان کریملن «خلقی ها و پرچمی ها»، زمینه را چنان مساعد ساخت تا اتحاد شوروی وقت با بیش از یک صد و بیست هزار عسکر با مدرن ترین سلاح در سرزمین دلیران هجوم بیاورد و خونین ترین نظام آدم کش را حمایت بکند.
این تحول منحوس سرآغاز بدبختی هایی بود که با وجود سقوط دولت الحاد، خروج ذلت بار قشون شوروی، بی نظمی تنظیم ها و امارت فرهنگ ستیز طالبان تا امروز ادامه دارد.
شعری دارم خطاب به شوروی وقت که به حیث تکرار حسن تقدیم می کنم:
پــا در حــریــم خـانــۀ "افغان" گذاشتی
روبــه ! قــدم بــه بیشۀ شـیران گذاشتی
چون طفل ساده لــوح ندانسته، بهر چه
سرپـنـجـه را به آتـش ســوزان گذاشتی
ای در لهیب حرص و هوا سوخته، چسان
بیجا قـــدم بـه سـیل خـــروشان گذاشتی
ناخـوانـده سر زدی بـه دیـــار دلاوران
نامش دروغ گـفـتـه و مـهـمـان گذاشتی
در سرزمین صلح و صفا آمدی به جنگ
روی سـیـه بـه ساحــــۀ دوران گذاشتی
ای بـی خــدا! به کشتی ما نا خـدا چرا؟
لنگر چـرا بـه ورطـــۀ طـوفان گذاشتی
ای آفت زمـانـه بـه این ترک تـازی ات
نی باغ و راغ مانده، نه انسان گذاشتی
با یک گروه ملحد و مردود و بـی وقار
دادی زمـــام و نـــــام مسلمان گذاشتی
ما را فریب دین و دیانت چه می دهـی
دیــدم که پـــای بـر سر قــرآن گذاشتی
زیـر شعار خانـه و نـان و لباس، حیف
نی جامـه و نه خانـه و نی نان گذاشتی
کــردی ســرود برزگـر و کارگــر بلند
نی کارگر، نه کار و نه دهقان گذاشتی
نـی عالـم و فقیه و نه شاعـر، نـه داکتر
نه شعر و نی سخن نه سخندان گذاشتی
حرف دروغ مهر و وفا بیش ازین مزن
عهــد وفــا شکستـی و پـیـمـان گذاشتی
بــم ریختی و آتش نـفـرت بــه سینه ها
در بـلـخ و بامیــان و بدخشان گذاشتی
غور و هرات و کابل و زابل بهم زدی
از شهر ها گذشتی و ویــــران گذاشتی
در سینه هـا نـهـال کــدورت نشانده ای
در دیــده هـا شـرارۀ طـوفــان گذاشتی
دیـــدم که بـار بـار به مـیـــدان کارزار
قصد فــرار کـرده و مـیــدان گــذاشتی
در قید مسکنت همه مردم «اسیر» شد
ظالم نـه ایـن گـذاشتی، نـی آن گذاشتی