طبعم این روز هـا آغشتـه در غــم میشـود کم کم
خوشی ها گویی از اطراف من کم میشــود کم کم
جهان زیبــا و هر شئ آنچنان زیبــا که می بــایـد
ولی در چشــم من زیبـــایی مبهـم میشـــود کم کم
می و میخـــانه و ســـاقی و ساغر بــا همـان لذت
به تار و پود من هــر مستـی مـــاتم میشـود کم کم
بُــدم در بـــزم شعـر عــــاشقان شمــعی فـروزانی
ضعیـف و نــــاتــوان، نـورم دمـادم میشـود کم کم
مرا بیــــگانـــه و نـــاآشنـــــا بــود درد تنهـــــایی
کنون از بسکـه بـا من هست، محرم میشود کم کم
قیــامت کرده بـود خـاموشی در پشت لبـــم عمری
کنون در شعر من گویــــایی عـــالم میشـود کم کم
همان است زندگی«واهِب» که بود، اما برای من
امیــــد زنــــدگی از زنـــدگی کـم میشـــود کم کم