نقش جبین
ز بس جمـال تـو سیلاب ریخت در نظــــرم
نگـاه غرق شــــد از موج اشک چشم تـــرم
همی کشم بــه جبین نقش خـاک درگــهِ تـــو
خجل ز سجده که جز تو به جبهه ام ببــــرم
سفر بـــه شهرِ دل خـویش کـــردم و دیـــدم
که کعبه گشته دل از محضر تو، در بصرم
قـرار می رســـد آخر بــه موج، از ســاحل
همــایِ سرکشی آخــر بــه خاک بُـرد سرم
سمـــــاعِ من شــــده آوایِ نغمــــۀ هســـتی
دگر هرآنچه بگـوشـم رسـد تـو گویی، کرم
چو گـَــرد از همـــه آزادم و ولــی گُمــــره
مگر به دام تو بنشسته، همچو سیـم و زرم
غبـــار بـــودم و خـوابیــده نقش پــــایت را
کمین گرفتـــه بـه بحــری که میکنـد گهـرم
مپــــرس «واهِـب» از آئینـــۀ جــلال یقیـن
که شد طلسم هنر زد ز جــرقــه ام، شررم
23-11-2010