جدایی
عمر ها بــرشانـــــه بـــردم بــار هـــر آن آشنایی
پی نبـــردم از جفــایت وز فــــریب و بیـوفــــایی
این دلم یارب چسان اندر سکوت مرگ می زیست
بی صـدا آواز هـــا مشکست انـــدر بی نــــوایــــی
داغ های سینـه را با خنـــده مرهم می زد و لیــک
در حضور عام میکـرد از خوشی هـــا خود نمایی
مثل سنگ خــاره بــــود این دل میــــان سینـــۀ من
ترک ترک گردیده بود از طــاقت و صبـر آزمـایی
در دل شب هــــا بـــه آغوش سیاهی هـــای تـــارم
بـا خودم بنشستـه میگفتـــم که ای بختـــم کجــــایی
من سعادت را طلب می کــــرده ام از شــاه هستی
نی زمین و خـــانــه و قصر و مقــــام پــــاد شاهی
من گمــان نیـــک میبـــردم ز عمر خستـــۀ خـــود
بین کـــه آخــــر کـــرد مزد نیـت نیکـــم جـــــدایی
«واهبـا» پژمرده حالــم، خستــه ام زین زنـــدگــانی
از تــوانت زنـده میگـــردم تـــو، گر در من بیـایی
صالحه واهب واصل
16-10-2014