سخن شاعر وطن خواه،
استاد محمد عثمان صدقی نمی میرد
مرحوم استاد "محمد عثمان صدقی" شانزده سال قبل به رحمت خداوند پیوست اما سخن او همیشه تازه و هیچ گاهی نمی میرد. هموطنان صاحب فرهنگ مطالعه می نمایند که شعر زیبای مرحوم صدقی تحت عنوان (چه شد....؟ مخمس بر غزل حافظ) تا چه حدی حالت زار فعلی وطن ما را ترسیم می کند. مرحوم "محمد عثمان صدقی" که برای من مقام پدر معنوی را داشتند یکی از بزرگان ادب و شعر، مؤرخ و نویسندۀ عالی مقام و شناخته شدۀ کشور بودند.
مرحوم صدقی که خود مرد دانشمند و حلیم بود، به زبان دری و کلام زیبا شعر می گفت. مجموع آثار چاپ شدۀ ادبی، تأریخی و شعری مرحوم صدقی بالاتر از بیست اثر می باشد.
مرحوم صدقی بنا بر اشغال افغانستان از طرف اتحاد شوروی گم شده، مانند تعداد کثیر هموطنان دانشمند و وطن خواه، اجباراً کشور را با خانوادۀ خود ترک گفتند و در پتسبرگ ایالات متحدۀ امریکا تا آخر عمر در درد عمیق هجرت زندگی می کرد.
مجموعۀ اشعار استاد صدقی به نام (نجوای دل) در سال ۱۳۷۱شمسی در پتسبرگ، ایالات متحدۀ امریکا چاپ شد. شعر زیبای (مخمس بر غزل حافظ) مرحوم استاد صدقی را که در هجرت و در زمان اشغال افغانستان سروده شده و هنوز نشر نشده است و از احساسات و محبت صاحبقدر صدقی به مردم، فرهنگ و تأریخ وطنش با زیبایی کلام سخن می گوید، به هموطنان تقدیم می نمایم.
چه شد......؟
خیمه زد ابر سیه خورشید تابان را چه شد
کور شد چشم مـروت قـوم افغان را چه شد
نازنیان را چه پیش آمد عزیزان را چه شد
"یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد"
"دوستی کی آخر آمـد دوستداران را چه شد"
داستان هـا بـود مـا را در کتـــاب روزگـار
در میــان کشوران بـودیـم صاحـب اعـتـبـار
نکته های چند می گویــم عزیزم گـوش دار
"شهریـاران بـود و خـاک مهربانان این دیار"
"مهربانی کـی سرامـد شهریاران را چه شد"
روزگاری شد کـه شمشیر ستــم را بنده اند
رشتــۀ امیــد را از خـویشتـن بـر کـنــده انــد
در قبــال راستی از همــدگـر شرمنـده انــد
"گـوی تـوفیق و کرامت در میان افگـنده اند"
"کس بمـیـدان درنمی آید سواران را چه شد"
انتظارم آب کـرد این انـتـظارا نا بجـــاست
چشم امیـد از ستمگاران این عـــالـم خطاست
کشتۀ خویشند ایـن مـردم غـم ملت کجاست
"لعلی از کــان مــروت بـر نیـایـد سالهاست"
"تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد"
اهـرمـن بـر شوکت افغانـیان تـا چشـم دوخت
نـالـۀ بـی حاصل ما هـر طرف بسیـار توخـت
مشت ارزل کشور مــا را به ارزانی فروخت "زهره ساز خوش نمیسارد مگر عودش بسوخت"
"کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شـد"
مملکت در خون نشسته درد ملت بی دواست
شور جانبـازان افغان تـــا بــکی بی رهنمـاست
شیر مردان حقیقی ایـن زمان یارب کجــاست
"صد هزاران گل شگفت و بانگ مرغی بر نخاست"
"عنــدلیبــان را چــه پیش آمد هزاران را چه شد"
در طلسم دیـگـر افتــادیــم یــاران سـالهــاست
حلقۀ بـی اتـــفـاقـی بهــر مــــا زنجیر پــــاست
ناله کردیــم از نوای ما صدایی بر نــخواست
"آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست"
"خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد"
دوش رفتم خــــدمت فرخــنده مرد تیـز هـوش دیــدمش در فــکر مــردم بار غـم دارد بدوش
گفت چون صدقی کلام خواجه را میدار گوش "حـــافظ اسـرار الهی کس نــمی دانـد خموش"
"از کـه می پرسی که دور روزگاران را چه شد"
پایان