صادق پیکار
به رفيق همسفرم ، مگس آستراليايی
ای مگس حيف ، جســـــــــوری و کمی ديده درايی
از ره گـــــــــوش در آيی ، ز ره ديــــــــده برآيی
گاه برديـــــــــده و گاه بر لب و بر چاه زنخنـــــدان
بنشينی و بخــــــيـــــزی ، غم جان را بفـــــــــزايی
بوسه ها از لب و رخـــــــسار و بناگــــوش بچينی
هرکجا ميل دلــــــــت بود ، در آيی و بــــــــرآيی
سرابرو چـــــــو نشينی به تــــــماشــــــای رخ ماه
هرکه چشمـــــــــــــک بزنندت ، کمکی دير بپايی
ماه رويان پـــــــــری چـــــــهره و نازک بدنان را
خال رخسار بــــــبوسی ، لب و دندان ننـــــــمايی
هرکجا قـــــــند و عســـــــــل بود قدم رنجه نمايی
غسل تعمــــــــــــــيد کنی و تن و جان تازه نمايی
اين چه رمزيست که هرجا گذرت شد به ره عشق
دل خوبان تو برنجـــــــی ، دل جــــــــولا بربايی
شهــــــــره شــــــــهر تو باشی به وفا و به رفاقت
هـر کـــجا ورد زبـانــــی و مــثل هــای خــــدايی
به خدا معجــــــــــــــره ها ميکنی و کار بزرگان
" تــو بــزرگی و در آيينۀ کـــــــوچک نـنـمايی "