نسیر اسیر الشعرای افغان ها در هجرت
درد های پایان نا پذیر!
یادی از به خون خفتگان اخیر در اورگون پکتیکا و سراسر افغانستان
با آزاد شدن طالبان سرشناس از زندان های بگرام و گوانتانامو، درین اواخر همه روزه در سراسر افغانستان انفجاری صورت می گیرد و تعداد کثیری از مردم عوام را به کام مرگ می کشد و خانواده ها را سوگوار می سازد. متأسفانه مسؤولیت تمام این فجایع را در اولین قدم، طالبان به عهده می گیرند و به رنج مردم و افتخار خود می افزایند. چنانکه فاجعۀ خون بار اخیر در اورگون ولایت پکتیکا و در اکثر ولایات و حملات مکرر بر میدان هوایی کابل، نتیجه همان لک بخشی های دولت در برابر برادران آزرده خاطر است.
با حوادث خونین، سه و نیم دهۀ اخیر، انگشت انتقاد ما همیشه به طرف همسایگان اشاره داشته است، در حالیکه با اندک تعمق، می بینیم که عاملین اصلی تیشه به ریشه زدن ها، اکثراً خود ما بوده ایم.
n این ما بودیم که برده وار، دولت خون آشام شوروی وقت را اجازه هجوم در وطن دادیم،
n این ما بودیم که زیرنام تنظیم های جهادی، فرمان مقامات ایران و پاکستان را بردیم و شهر ها را ویران کردیم،
n و بالآخره این ما بودیم که زیر نام طالب، سر بر آستان دستگاه جاسوسی، جهنمی آی. اس. آی. پاکستان گذاشتیم و تا امروز سلسلۀ خون ریزی ها را در وطن ادامه دادیم.
n و اکنون هم شاهد هستیم که در اکثر اورگان های دولتی و ملکی کسانی وجود دارند که سرسپردۀ همسایگان مغرض و مشغول کار شکنی ها هستند و زمینه را برای نفوذ بیگانگان آماده می سازند. هجوم غیر مترقبه اخیر طالبان زیر چتر حمایت اردو و آی. اس. آی. در ولایات هیرمند و کنر ها نیز بیرون ازین مظنه نیست. گشودن دروازۀ زندان ها بروی طالبان و یا به اصطلاح روز، برادران آزرده خاطر، آزادی تعداد کثیری از آنها که به سطح جهانی محکوم بودند، این مصیبت را بار آورد تا طالبان یک بار دیگر خود را منسجم تر و مسلح ساخته، با استفاده از قدرت آزاد شدگان که هر کدام مجرمین حرفوی و حقیقی بودند، هر روز و هر ساعت در هر گوشه و کنار، حتی ادارات رسمی هجوم آورده، سبب نا آرامی عمومی و قتل بی گناهان در سراسر افغانستان شوند.
فاجعه خونین اورگون در پکتیکا، باز جان نود نفر بیگناه از جمله بیشتر زنان و اطفال را گرفت و تعداد کثیر دیگر را زخمی و در ورطۀ مرگ حتمی قرار داد. این فاجعه سلسلۀ حوادث خونینی است که درین اواخر، بخصوص پس از آزادی غیر مسؤولانه آدم کشان آزرده خاطر، از زندان های بگرام و گوانتانامو در سراسر افغانستان و حتی در پایتخت، هر روز صورت می گیرد.
ز سال هاست که میهن نشسته در خونست
کنار دامــــن هـــــر خـــانواده گلـگـونست
بـلــنـد گشته ز بـگـــوا نــــــدای سوختگان
تلاطـــم غــم بیحد، بـــــه رود جیحـونست
ز جهـل از خــــود و بیگانه درد می بـارد
تـگـــرگ حـادثه ها نیز، روز افـــزونست
گهی ز قهـــر طبیعت، زمین همی لـــرزد
گهی ز آب خروشان، جهان دگـرگــونست
گهی ز لغزش کــوه و کمر، فـرو به زمین
به غـــم فـرو شـدگان، از شماره بیرونست
گهی بـه کابل و غـزنی و فاریاب و هرات
گهی به شیوۀ خونین، به شهــر اُرگـونست
به خون نشسته گهی باغ و راغ و بستانست
گهی به شعله فرو خفته دشت و هامـونست
گــــهـــی ز مـعـصـیـت انــتــحاری طالـب
بشهر و قریه و ده، جوی هایی از خونست
از آن زمان که بفـرمان رها شد از زندان
تـــــرور و قـتل درین جمع جزء قانونست
(اسیر) از خــط و خال بتان سخـن نکنی
تـرا فقط غـــم میهـن کلام و مضمونست؟
م. نسیم (اسیر) فرانکفورت 15جولای14م