روشنگر
تـا بغـــاوت خواستم در پـــای، بنــدم در رسیـد
نعـــرۀ آتش مــرامم بـــود خــاکســــــتر رسیــد
باز آ، دریــاب ای انســــان اصـــل خـویــش را
کز شـرِ رنگینـه، نتــوانی بخــود دیگـــر رسیــد
تـا بـبـیـنــم پیش چشــمم خــــانـــــۀ مقصـــود را
چشـم بستم زعـالـــم فـانـــی، مــرامم در رسیـــد
پـر کشیـدم تـــا بـــه اوج قلــه هـــا دستـم رســـد
تا زدم چشمی بــه هم آتش بـه بـال و پـر رســید
تـا رمـق در سینــه دارم إقتضــاءِ مـرگ نیســت
از بــروز یک تپش جــانم بــه صـد نِشتر رسیـد
منکــه چون مــه بستــر شبگینــه میکــردم وطن
صبح بـرد آئینه ام را تـــا بــه روشنــگر رسیــد
عالمی داغان شد از خاموشی یی «واهِب» ولی
آتش از برق دو چشمانش بــه خشک و تر رسید
رنگینه = جهان عدم
02-12-2009