بهار شهر تـــورنتو بهــــار اسـت
بهــــار شهر کابـــل انتحــار است
همه هفت سین خوردند میله کردند
در آنجـا خون خوردند گریه کردند
شـب نـــوروز را در شهر کــابــل
نمــودند غرق در خــون و تطـاول
چـلــو و سبــزی و مــرغ سفیــدش
سبیل مانـد ازسـر خورد و بزرگش
سخی جان منتظــربـود روز نوروز
بگوشش آمـــد آن نـــای جگر سـوز
سخی جان دولیگک ها را نچرخان
کـه نیــلوفــرهمینــدم میـــدهـــد جـــان
همــه اطفــال در میلـــۀ سخـی جـــــان
سخــی جان شـــاهـــد مــرگ شهیـدان
خداونـد این چی ظلمی را روا کـــرد؟
چســـان درد ابــوذر را دوا کــــــرد؟
کـــه درد اوســت درد جــــــاودانــی
نبـــاشــــد بی کســــانـش زنـــدگـانی
ابــــوذر چشمکـــانش حلقـــه بستــــه
بــــه امیـــــد پـــــدر، مـــادر نشستـه
چو چشمش باز کـرد مــادر صـدا زد
دریغـــــــا مـــــادرش آب بقـــــــا زد
ابــــوذر خستـــه و رنگش پـــریــده
ز نــوروز تــــا بـه حال مادر ندیـده
هنـــوز از او کــــلامی بـــر نیایــــد
کسش نیست تا کــلامش بـر گــــذارد
همه هوش و هواسش تیت و پــاشان
بــدیـــدار پــدر پـــــرت و پــریشان
نمیـــدانـــد ز بخت تیـــره ی خـویش
چــــه روزگاری بـــرایش آٌوَرَد پیش
جهــــان این یتیــم یکسر تبــــاه شـــد
بهـــــار زنـــــدگـــانی اش فنـــا شــد
ابـــوذر آنزمــان بی خـانمـــان گشت
که تقدیرش بـه وی نا مهربان گشت
خـــدایـــا ظلم بـرین اطفـال معصوم
بـه اسلام و کتـابت نیست محکـــوم؟
الهـــی کــــودک میهــن نــگــــه دار
یتیــم و بــی پنــــاه مگـــذار، مگـذار
بهــــاران اصییــل در سوگ میهــن
نــدارد رنگ و بو در بــاغ و گـلشن