حافظ
پس از مدتی، برای لالا حامدش یک شعر نو گفته
ارگ مـی رود ز دستـم صاحـبدلان خدا را یا رب به قـار خود کن این مردک سیاه را
کرزی بگفت: زینت، ای ماه خوش طینت! در بکس خود نگهدار این چـپـن و کلاه را
آری ! هـمـیـن عـبـا را ایـن داد کـبـریـا را که در شبی تـــوانــد، قــارون کند گــدا را
باشــد کـه کـــار آیـــد، آن روزگــار آیــــد مـیـرویس" نـازنـیـنـم بـر تـن کـنـد عـبا را
"زینت" به بیقـراری ! گفـتا که او مـداری ! فکــر دگــر بـبـایــد، این جمله مــار ها را
گفـتا که ای انیسا، این بــار همچو موسی، از مـعـجـزۀ دالــر خـواهـم نـمود عصا را
گفتا: در این قـبـیـله، در فــن مکر و حیله والله کسی نـبـاشـد هـمـتایی چــون شما را
دست ازسرم رها کن، بنشین فقط دعا کن خُـــرم برو صدا کــن از دفـتــر اسپنتا را
گفتا آهای رنگـیـن! کاری بکــــن سنگـین تـرفـنـد هـای ننگـیـن در دل رسیــده مارا
گفـتـا بگــو فـدایت، قـربـان ایــن کلاهـت سر خُرم به پایت در دل چـه بـود شما را
"حامد" بگفت یـــارا! می گویـــم آشکارا بـایـد بـرنـده سازیـم ایـن تـیـم لــدر ها را
گفتا که ذوالقدر ها! منظور از لـدر ها ؟ والله کـه پـی نـبـردم، مقصود ضل الله را
همی بابه رسول را، ضیا گک پُچُـول را حبیبه گک شُـل را، بـه جـای مــا قــرارا
هـر سِش بی زبـانـه، بی نـام و بی نشانه در پیش خلق اینها، در پشت پــرده ما را
از درسهای "پوتین" آموخته ام "رنگین" بــر کــار انتخابات، بـایــد کـنـیـم نـظـارا
ای یار خوش کلامه، سه پرده شد درامه اول برو بیرون کن از صحنه "ریزه پا" را
"قیوم" بی پدر را ، "سیاف" نـره خر را "نعیم" بی هنر را، هم گویید "ارسلا" را
"وردک" پوقانه را، "هلال" گلـدانـــه را هم "داود" و "گل آقا"، بـولـدوزر مافیای را
"کریم" برو نهانه، در قصر گل خـانــــه بیرون کو هرچه داری، هم دالر و طلا را
بر هر یکی جناور، ده بـوجی هـای دالر گـویـیـد از رقـابــت، بـر نـفـع ما گــذارا
دالرچنان بلاییست،هر درد را دواییست بر سنگ اگر گذاری، آبش کند قــــرارا
میدان چو صاف کردیم، فکر مصاف کردیم تدبیـر دیگر آمـد، "غنی" و "عبدالله" را
اول مصاف اشرف، این هم بگیر بمصرف با دوستان مــروت، با دشمنان مــــدارا
غنی بچیه جک شه!، له لاری نه ورک شه! بر دار از مسیرم ، غژدی کوچی ها را
خدای قسم چی کیدم،غلزایی ته نپریژدم زه خو درانی یمه، خدای ده خوارکه یارا
گفتا که "اوبچه خر"!، ده مور زیژیدلی کر! دریخ مگر نوشتی، قول و قرار هـا را؟
گفتا به هر چه قول ام، پاشیده ام بول ام لیکـن به دیــده دارم، مـن پـاس آشـنا را
ای یار خوش قرینه، با ما چـرا به کینه برگـو هـر وزارت، خواهـی، کنـم نثارا
پـنـاه مـا بـه الله، من مـانـدم و "عبدالله" دور دوم کـشانــم، باز هـــم ماجـــرا را
هرچند خیلی زشته، چون دورۀ گذشته بر نام ما نـوشته، این قــرعـــۀ هـمـا را
یک کاری کن عبدالله، هم ما خوش و هم الله بــردار حق خود را، بر ما گـذار کــارا
چپن پوشیده گانیم ای باد شرطه بر خیز باشد که باز بـیـنـم، آن ارگ جانفــزا را
زلمی بسوی کعـبه، با مسعـود و حبیبه
یا رب به صحنه آور این تیم لـدرها را