ببار گاه صفا بی بهانه می آیم
بـــه امتداد زمان، زره دانه می آیم
زنوراوست که من عاشقانه می آیم
اگرهزار زمستان وصدهزار خزان
گرفته راه مرا، چون جوانه می آیم
هزار ساقب کوکب، بسته گردنه را
شهاب آتشم و هر زمانه می آیم
چو تیر در کف بادم بسوی منزل دور
هدف ندیدم و آخر کمانه می آیم
بیار بادۀ گـُل رنگِ عشق و مستی را
به پیریم منگر! من ترانه می آیم!
اگرچه راه مـرا ظلمت غلیظ بـبـست
چوماهتاب در خشان، شبانه می آیم
صدای عشق اگر در هوای درد شکست
کنون آتش سوزان زبــانـــه مـی آیم
ز راه خانه شدم دور و مانده ام بکنار
دوباره میرسم از راه و خانه می آیم
سرود زندگی خوانم و دست دل گیرم
بـــبار گــاه صفا بــی بهانه می آیم